Οι πιο κοινοί τραυματισμοί

Οι πιο κοινοί τραυματισμοί στον αθλητισμό αφορούν κατά κύριο λόγο το μυοσκελετικό σύστημα και περιλαμβάνουν ένα ευρύ φάσμα ορθοπαιδικών κακώσεων. Οι τραυματισμοί αυτοί είναι συχνότεροι σε αθλήματα που απαιτούν έντονη κίνηση, επαναλαμβανόμενες φορτίσεις ή άμεση σωματική επαφή.

Η έγκαιρη διάγνωση και η κατάλληλη θεραπεία είναι καθοριστικές για την αποκατάσταση της λειτουργίας και την ασφαλή επιστροφή του αθλητή στη δράση, ενώ η πρόληψη παίζει εξίσου σημαντικό ρόλο στη μείωση των πιθανοτήτων υποτροπής.

Τι εννοούμε με τον όρο ορθοπαιδικός τραυματισμός;

Όταν μιλάμε για τους πιο κοινούς τραυματισμούς στον αθλητισμό, αναφερόμαστε κατά κύριο λόγο σε ορθοπαιδικούς τραυματισμούς, δηλαδή σε κακώσεις που αφορούν το μυοσκελετικό σύστημα. Αυτοί οι τραυματισμοί επηρεάζουν κυρίως τις αρθρώσεις, τους τένοντες, τους συνδέσμους, τους μύες και τα οστά.

Ανάλογα με τον μηχανισμό και τη διάρκεια εμφάνισης, διακρίνονται σε δύο βασικές κατηγορίες:

• Οξείς τραυματισμοί: Προκύπτουν ξαφνικά, συχνά λόγω πτώσης, πρόσκρουσης ή λανθασμένης κίνησης. Εκδηλώνονται με έντονο πόνο, οίδημα ή και δυσμορφία στην τραυματισμένη περιοχή.
• Χρόνιοι τραυματισμοί ή τραυματισμοί υπέρχρησης: Αναπτύσσονται προοδευτικά, όταν κάποια ανατομική δομή επιβαρύνεται επαναλαμβανόμενα χωρίς να υπάρχει επαρκής χρόνος αποκατάστασης. Είναι ιδιαίτερα συχνοί σε αθλήματα με επαναλαμβανόμενες κινήσεις, όπως το τρέξιμο ή η κολύμβηση.

Ποιοι είναι οι πιο κοινοί τραυματισμοί;

Οι πιο κοινοί τραυματισμοί με τους οποίους έρχεται αντιμέτωπος ένας ορθοπεδικός είναι οι παρακάτω:

• Διάστρεμμα ποδοκνημικής: Πρόκειται για τη ρήξη ή διάταση των συνδέσμων γύρω από την ποδοκνημική άρθρωση. Συνήθως εκδηλώνεται έπειτα από στροφική κάκωση του ποδιού και είναι συχνό σε αθλήματα με γρήγορες αλλαγές κατεύθυνσης.
• Ρήξη πρόσθιου χιαστού συνδέσμου: Είναι μία από τις σοβαρότερες κακώσεις του γόνατος. Εμφανίζεται σε αθλητές επαφής ή αθλήματα με απότομες αλλαγές κατεύθυνσης (ποδόσφαιρο, μπάσκετ).
• Ρήξη μηνίσκου: Οι μηνίσκοι είναι ινοχόνδρινοι δίσκοι που σταθεροποιούν το γόνατο και κατανέμουν τα φορτία. Η ρήξη συμβαίνει συνήθως κατά τη διάρκεια βαθιών καθισμάτων ή στροφικών κινήσεων.
• Θλάση μυός: Κατάσταση όπου μυϊκές ίνες υφίστανται μερική ή πλήρη ρήξη, συνήθως λόγω απότομης σύσπασης ή ανεπαρκούς προθέρμανσης. Οι πιο συχνές εμφανίζονται σε δικεφάλους, οπίσθιους μηριαίους και γαστροκνήμιους.
• Τενοντίτιδα του ώμου: Αφορά κυρίως τους τένοντες του στροφικού πετάλου και προκαλείται από υπέρχρηση, κακή τεχνική ή αδυναμία των μυών του ώμου.
• Σύνδρομο πρόσκρουσης ώμου: Παρουσιάζεται όταν οι τένοντες του ώμου πιέζονται στον υπακρωμιακό χώρο, κυρίως κατά την απαγωγή ή στροφή του χεριού. Η συνεχής τριβή κάτω από το ακρώμιο της ωμοπλάτης μπορεί να οδηγήσει σε χρόνια φλεγμονή και ρήξη τενόντων.
• Κατάγματα κόπωσης: Πρόκειται για μικρορωγμές στα οστά που προκαλούνται από επαναλαμβανόμενη μηχανική καταπόνηση χωρίς επαρκή χρόνο αποκατάστασης. Παρατηρούνται συχνότερα σε δρομείς αντοχής και άτομα με έντονη σωματική δραστηριότητα, με συνηθέστερες εντοπίσεις στα μετατάρσια και τα οστά της κνήμης.
• Αχίλλειος τενοντίτιδα: Πρόκειται για φλεγμονώδη ή εκφυλιστική πάθηση του τένοντα που συνδέει τον γαστροκνήμιο μυ με την πτέρνα. Εμφανίζεται συχνά σε δρομείς και αθλητές, των οποίων η αθλητική δραστηριότητα περιλαμβάνει άλματα.

Κοινοί τραυματισμοί στην άθληση & Συμπτώματα

Οι πιο κοινοί ορθοπαιδικοί τραυματισμοί εκδηλώνονται με ένα φάσμα συμπτωμάτων που ποικίλλουν ανάλογα με το είδος, τη σοβαρότητα και τη δομή που έχει προσβληθεί. Η έγκαιρη αναγνώρισή τους είναι καθοριστική για τη σωστή διάγνωση και την αποτελεσματική θεραπεία.

Τα συνηθέστερα συμπτώματα περιλαμβάνουν:

• Πόνος: Εντοπισμένος στην τραυματισμένη περιοχή, είτε εμφανίζεται άμεσα (σε οξύ τραυματισμό) είτε σταδιακά (σε τραυματισμούς υπέρχρησης). Μπορεί να επιδεινώνεται με την κίνηση ή την άσκηση πίεσης.
• Οίδημα (πρήξιμο): Φλεγμονώδης αντίδραση του σώματος στο τραύμα που συνοδεύεται συχνά από τοπική αύξηση της θερμοκρασίας.
• Περιορισμός του εύρους κίνησης: Δυσκολία στην εκτέλεση πλήρους κίνησης της άρθρωσης, είτε λόγω πόνου είτε λόγω μηχανικού περιορισμού.
• Μυϊκή αδυναμία ή αστάθεια: Το πάσχον άκρο ενδέχεται να εμφανίζει μειωμένη δύναμη, γεγονός που μπορεί να υποδηλώνει τραυματισμό σε σύνδεσμο ή τένοντα.
• Αίσθημα «κλειδώματος» της άρθρωσης: Συχνό σε ενδαρθρικές κακώσεις, όπως ρήξη μηνίσκου ή ύπαρξη ελεύθερων σωμάτων.
• Παραμόρφωση: Σε κατάγματα ή εξαρθρήματα μπορεί να παρατηρηθεί αλλαγή στο σχήμα της ανατομικής περιοχής.

Πώς πραγματοποιείται η διάγνωση;

Η διάγνωση των πιο κοινών αθλητικών τραυματισμών βασίζεται στη συνδυασμένη αξιολόγηση του ιατρικού ιστορικού, της κλινικής εικόνας και των απεικονιστικών ευρημάτων.

Κατά την κλινική εξέταση, ο ορθοπεδικός εκτιμά το εύρος κίνησης, τη σταθερότητα, τη μυϊκή δύναμη του άκρου. Επίσης, η  σύγκριση με το υγιές άκρο βοηθά στη διάγνωση.

Παράλληλα, η λήψη ενός λεπτομερούς ιστορικού αποκαλύπτει τον μηχανισμό τραυματισμού, τη χρονιότητα των συμπτωμάτων και τη φύση της αθλητικής δραστηριότητας.

Σε ορισμένες περιπτώσεις, απαιτούνται απεικονιστικές εξετάσεις:

• ακτινογραφίες για έλεγχο καταγμάτων.
• υπερηχογράφημα για την εκτίμηση τενόντων και μυών.
• μαγνητική τομογραφία, η οποία παρέχει λεπτομερή εικόνα των μαλακών μορίων, όπως σύνδεσμοι, μηνίσκοι, τένοντες και χόνδρος.

Πώς αντιμετωπίζονται οι πιο κοινοί τραυματισμοί;

Η αντιμετώπιση των πιο κοινών αθλητικών τραυματισμών βασίζεται αρχικά σε συντηρητικά μέτρα. Ειδικότερα, τα συντηρητικά μέτρα στοχεύουν στη μείωση της φλεγμονής, την ανακούφιση από τον πόνο και τη λειτουργική αποκατάσταση του τραυματισμένου μέλους.

Ειδικότερα, οι συντηρητικές θεραπείες περιλαμβάνουν:

• Ανάπαυση της τραυματισμένης περιοχής για την αποφόρτιση των ιστών.
• Εφαρμογή ψυχρών επιθεμάτων (πάγος) για την ανακούφιση από το οίδημα και τον πόνο.
• Φυσικοθεραπευτική αποκατάσταση, με εξατομικευμένες ασκήσεις ενδυνάμωσης, διάτασης και λειτουργικής επανεκπαίδευσης.
• Αντιφλεγμονώδη φαρμακευτική αγωγή, για τη μείωση της φλεγμονής και του άλγους.
• Ενέσεις βιολογικών παραγόντων (όπως PRP ή υαλουρονικό οξύ), σε περιπτώσεις χρόνιου πόνου ή τραυματισμών υπέρχρησης, για την επιτάχυνση της επούλωσης και τη βελτίωση της λειτουργικότητας.

Όταν η συντηρητική αντιμετώπιση δεν αποδώσει ή η κάκωση είναι ιδιαίτερα σοβαρή (όπως πλήρης ρήξη συνδέσμου ή σοβαρές ενδαρθρικές βλάβες) ενδείκνυται η χειρουργική παρέμβαση.

Η σύγχρονη πρακτική προκρίνει τις ελάχιστα επεμβατικές τεχνικές, με κυριότερη την αρθροσκόπηση.  Ειδικότερα, η αρθροσκόπηση επιτρέπει την ακριβή διάγνωση και ταυτόχρονη αποκατάσταση με ελάχιστη βλάβη στους περιβάλλοντες ιστούς. Αυτές οι τεχνικές εξασφαλίζουν ταχύτερη ανάρρωση, περιορισμένο μετεγχειρητικό πόνο και ταχεία επιστροφή στην αθλητική δραστηριότητα, ιδιαίτερα για αθλητές υψηλών επιδόσεων.

Εάν εμφανίζετε κάποιο από τα παραπάνω συμπτώματα που υποδηλώνουν τραυματισμό, θα πρέπει να επικοινωνήσετε άμεσα με έναν έμπειρο Ορθοπεδικό. Ο Ορθοπεδικός Χειρουργός Μπεσίρης Γεώργιος  αντιμετωπίζει καθημερινά με επιτυχία πολλούς αθλητικούς τραυματισμούς. Επικοινωνήστε με τον ιατρό και την εξειδικευμένη ομάδα της Orthopedia για να λάβετε μια εξατομικευμένη διάγνωση.